Harry Penners

Ons erelid waar wij niet aan voorbij kunnen en willen gaan is Harrie Penners. Op 18 januari 2011 is Harrie ons op 81 jarige leeftijd ontvallen. Hij was 50 jaar lid van de Nonnevotteclub en een markante persoonlijkheid binnen en buiten de Sittardse samenleving.
Tot het laatst legde hij op zijn fiets vele kilometers voor onze vereniging af. Wat hebben we gelachen toen hij een nieuw zadel wilde declareren bij de vereniging, maar eigenlijk had hij groot gelijk.

Harrie ontving de Koninklijke onderscheiding “lid in de orde van Oranje Nassau” maar ook de “medaille van verdienste” van de gemeente Sittard en uit Rome ontving hij een persoonlijk document waarin de paus zijn Apostolische Zegen aan hem toevertrouwde.

“Ze motte mer gaeve, dat deit hun zelf ouch goud.”

Je hebt van die mensen, die ga je meteen missen als ze, zelfs maar korte tijd, niet meer waar dan ook, tegen bent gekomen. Sittardenaar Harrie Penners was zo iemand. Het zal erg wennen zijn, want hij is nu voorgoed uit hun blikveld en straatbeeld van zijn geliefde Sittard verdwenen.
Penners overleed op 81 jarige leeftijd en zeer velen bewezen hem zaterdag de laatste eer tijdens de uitvaartdienst in de grote kerk. Deken Wilbert van Rens schetste bij die gelegenheid in goedgekozen bewoordingen zijn grote verdiensten voor kerk en gemeenschap. “Hij wist die op een welhaast wonderlijke manier goed met elkaar te combineren”. Zijn katholiek zijn droeg hij uit samen met zijn warm gevoel voor burgerschap. Het een leed echter niet onder het ander,
Maar zij vulden elkaar uitstekend aan. Hij noemde hem een kleurrijk mens, dat steeds op zijn “stalen monster”, de fiets, onderweg was voor anderen, om voor goede doelen geld in te zamelen en vooral om loten te verkopen voor de arme, de zwakke, de minderbedeelde, voor de missie en voor de kerk.

Penners moet dan ook tienduizenden loten aan de man en vrouw gebracht hebben namens zijn Nonnevotteclub en andere goede doelen. Mensen probeerden wel eens de boot af te houden, maar penners hield zo lang aan dat ze tenslotte de beurs trokken. Dan was hij tevreden en herhaalde zijn devies: “Ze motte mer gaeve, dat deit hun zelf ouch goud”. Met praten en een beroep doen op mensen verdiende hij volgens de deken de kost voor de minder bedeelden in de samenleving. Hij noemde de Sittardse Basiliek Penners ‘zorgenkindje’, dat hem na aan het hart lag.

Tientallen jaren was hij bestuurslid van de Aartsbroederschap van O.L. Vrouw van het heilig hart(het kerkbestuur), haalde hij in vroeger dagen de processies af, fungeerde hij als vaste collectant van de basiliek en als bezorger van het blauwe boekje. Ook voor andere zaken deed het bestuur van de bedevaartskerk nooit een vergeefs beroep op hem. Een van zijn andere grote liefdes was de Nonnevotteclub, waarvan Penners een van de centrale figuren was. Maar liefst 50 jaar stond hij op de ledenlijst, waarvan 30 jaar als secretaris. Voor zijn trouw en verdiensten werd hij benoemd tot erelid. Ook was hij lid van het kerkenwachtgilde, waar hij eveneens vaak de functie van ‘’postbode’’ vervulde. Schutterij St.Lambertus uit Broeksittard waardeerde hem zeer als beschermheer.

Zijn grote inzet voor alles en iedereen bleef uiteraard niet onopgemerkt door de overheid en kerk. Zo kreeg hij de orde van Oranje Nassau en de medaille van verdienste van de Gemeente Sittard. Trots was hij eveneens op een persoonlijk document van de paus, waarin die hem zijn persoonlijk zegen verleende. Deken van Rens besloot zijn herdenking op originele wijze met: “Ik kan u meedelen dat Harrie Penners verhuisd is van het kerkplein (waar hij woonde) naar God Huis.”

Redactie: Harrie Bronneberg